Lucjan Stanek

Wojsko i służby mundurowe

Lucjan Piotr Stanek, urodzony 18 października 1893 roku w Będzinie, był znaczącą postacią w historii Wojska Polskiego. Po długiej służbie wojskowej zmarł 22 października 1975 roku w Częstochowie.

W trakcie swojej kariery, Stanek zdobył tytuł podpułkownika dyplomowanego piechoty, co świadczy o jego zaawansowanej edukacji wojskowej oraz zasługach dla armii. Jego życie i działalność pozostają ważnym elementem polskiej historii wojskowości.

Życiorys

Lucjan Stanek urodził się 18 października 1893 roku w Będzinie jako syn Wojciecha. W momencie, gdy Polska odzyskała niepodległość 8 listopada 1918 roku, zdecydował się wstąpić do Wojska Polskiego. Jego kariera wojskowa zaczęła się rozwijać, gdy został awansowany na kapitana piechoty 1 czerwca 1919 roku, a później, 15 sierpnia 1924 roku, awansował na majora piechoty.

W roku 1920, podczas pamiętnej wojny polsko-bolszewickiej, służył w Armii Ochotniczej. W latach 1923-1924 realizował swoje obowiązki w Oddziale IV Ministerstwa Spraw Wojskowych, a szczególnie w 1923 roku w Służbie Transportowo-Kolejowej. W tamtym czasie był oficerem nadetatowym 11 pułku piechoty w garnizonie Tarnowskie Góry. 1 kwietnia 1924 roku przeniesiono go z Oddziału IV SG do macierzystego 11 pp.

W okresie od 1 listopada 1925 do 28 października 1927 roku ukończył VI Kurs Normalny w Wyższej Szkole Wojennej, co zaowocowało uzyskaniem tytułu oficera dyplomowanego. W 1928 roku, jako oficer Sztabu Generalnego, objął stanowisko dowódcy I batalionu w 3 pułku piechoty Legionów, z siedzibą w Jarosławiu. W lipcu 1929 roku nastąpiło jego przeniesienie do kadry oficerów piechoty, przy równoczesnym przeniesieniu służbowym do dowództwa 7 Dywizji Piechoty w Częstochowie na funkcję szefa sztabu.

W dniu 23 października 1931 roku, otrzymał przeniesienie do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr X w Przemyślu, a 1 stycznia 1932 roku awansowano go na podpułkownika piechoty. W marcu 1932 roku został przydzielony do Sztabu Głównego, gdzie pełnił rolę szefa wydziału komunikacji wojskowej. W lipcu 1938 roku objął dowództwo nad 33 pułkiem piechoty w Łomży.

Po wybuchu II wojny światowej w 1939 roku, w trakcie kampanii wrześniowej, dowodził 33 pp, mając na swoim barku odpowiedzialność za obronę obszaru środkowego biegu rzeki Narew. Dowodził rodzimymi siłami w bitwach pod Łomżą (7–10 września), Nowogrodem (8–10 września), Zambrowem (11 września) oraz w bitwie pod Łętownicą i Andrzejewem (12–13 września), które niestety zakończyły się niepowodzeniem. W pewnym momencie został wzięty do niewoli przez Niemców i do 1945 roku przebywał w obozie jenieckim.

Życie osobiste Lucjana Stanka było związane z Janiną z Korzeniowskich (1896–1997), z którą miał córkę Hannę Danutę, zwaną Krajewską (1923–1967). Zmarł 22 października 1975 roku w Częstochowie, a jego miejsce spoczynku znajduje się na Cmentarzu Kule (sektor 35-Z-7).

Ordery i odznaczenia

Lucjan Stanek został uhonorowany licznymi odznaczeniami, które świadczą o jego oddaniu i poświęceniu. Poniżej przedstawiamy jego najważniejsze nagrody:

  • Krzyż Niepodległości, przyznany 16 marca 1937 roku,
  • Krzyż Walecznych,
  • Złoty Krzyż Zasługi, nadany 19 marca 1935 roku,
  • Srebrny Krzyż Zasługi, przyznany 15 grudnia 1925 roku.

Przypisy

  1. a b Encyklopedia Częstochowy: Stanek Lucjan Piotr [online], encyklopedia.czestochowa.pl [dostęp 14.12.2020 r.] (pol.).
  2. Wojskowe Biuro Historyczne [online], wbh.wp.mil.pl [dostęp 14.12.2020 r.] .
  3. Cmentarz Kule w Częstochowie - wyszukiwarka osób pochowanych [online], czestochowakule.grobonet.com [dostęp 14.12.2020 r.] .
  4. Andrzej Tomaszewicz: Niezwykła historia sztandaru. Nasz Czas 18/2005. [dostęp 03.04.2015 r.] .
  5. 71 lat czekał na odnalezienie ojca. Nowogród płonął jak pochodnia. [dostęp 03.04.2015 r.] .
  6. Tobie Polsko – Bracia Świrniak. [dostęp 03.04.2015 r.] .
  7. Dz. Pers. MSWojsk. Nr 36 z 9.04.1924, s. 200.
  8. Dz. Pers. MSWojsk. Nr 11 z 6.07.1929, s. 191.
  9. Dz. Pers. MSWojsk. Nr 7 z 23.10.1931, s. 327.
  10. Dz. Pers. MSWojsk. Nr 6 z 23.03.1932, s. 229.
  11. Rocznik Oficerski 1923, s. 406.
  12. Rocznik Oficerski 1923, s. 11.
  13. Rocznik Oficerski 1923, s. 155.
  14. Rocznik Oficerski 1924, s. 350.
  15. Rocznik Oficerski 1924, s. 11.
  16. Rocznik Oficerski 1924, s. 147.
  17. Rocznik Oficerski 1928, s. 19.
  18. Rocznik Oficerski 1928, s. 174.
  19. Rocznik Oficerski 1932, s. 25, 421.
  20. Obrona państwa w 1920 roku. Księga sprawozdawczo-pamiątkowa Generalnego Inspektoratu Armji Ochotniczej i Obywatelskich Komitetów Obrony Państwa, Warszawa 1923, s. 30.
  21. M.P. z 1925 r. nr 296, poz. 1253 „za zasługi, położone na polu organizacji armji”.
  22. M.P. z 1935 r. nr 65, poz. 85 „za zasługi w służbie wojskowej”.
  23. M.P. z 1937 r. nr 64, poz. 94 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.

Oceń: Lucjan Stanek

★★★★★
Średnia ocena:4.93 Liczba ocen:7