Zygmunt Jerzy Kuczyński

---

Życiorys

Urodziny Zygmunta Jerzego Kuczyńskiego mają miejsce 23 lub 26 kwietnia 1886 roku w Będzinie, będąc dzieckiem Edwarda i Ludwiki z Szalimów. W młodości uczęszczał do Gimnazjum gen. Pawła Chrzanowskiego w Warszawie, gdzie rozpoczęła się jego aktywność społeczna. W 1905 roku, w okresie rewolucji w Królestwie Polskim, zaangażował się w strajk szkolny. Niestety, skutkiem tego był jego relegowanie z placówki edukacyjnej. Kuczyński został członkiem Polskiej Partii Socjalistycznej, w której od 1906 roku pełnił rolę instruktora Organizacji Bojowej PPS.

Po aresztowaniu przez władze, w październiku i listopadzie przebywał przez kilka dni w Cytadeli Warszawskiej. Po zwolnieniu aktywnie uczestniczył w akcji na pociąg pocztowy 8 listopada w Rogowie. Jego działalność przyniosła kolejne aresztowanie oraz wyrok skazujący na 4 lata katorgi. Został osadzony w guberni irkuckiej w Banszczykowie, skąd zdołał uciec w 1910 roku, następnie przebywając w Krakowie. Tam zaangażował się w pracę Związku Walki Czynnej oraz Polskiej Partii Socjalistycznej.

Pobierał również nauki w kursie oficerskim w Związku Strzeleckim, a ponadto był komendantem lokalnych struktur tej organizacji. Działalność Kuczyńskiego rozszerzała się na Białystok i Wilno od połowy 1913 roku, gdzie pełnił funkcję komendanta ZS w regionach kujawsko-dobrzyńskim oraz łowickim. Wobec wybuchu I wojny światowej, wstąpił do Legionów Polskich 25 września 1914 roku, dołączając do sformowanego plutonu strzelców. Został żołnierzem 1 pułku piechoty w składzie I Brygady, gdzie służył aż do kryzysu przysięgowego w 1917 roku.

Pod koniec wojny, w listopadzie 1918 roku, przyjęto go do Wojska Polskiego. W roku 1919 był uczestnikiem I Kursu Wojennej Szkoły Sztabu Generalnego. Służył w dowództwie 3 Armii i brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej, gdzie dowodził odcinkiem Zamość w Bitwie Warszawskiej. W 1921 roku pełnił rolę szefa Oddziału I (organizacyjnego) w Wojsku Litwy Środkowej dowodzonego przez generała Lucjana Żeligowskiego.

3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu majora, co wiązało się ze starszeństwem od 1 czerwca 1919 roku oraz 116. lokatą w korpusie oficerów piechoty. Jego oddziałem macierzystym był 1 pułk piechoty Legionów, a dodatkowo przysługiwał mu tytuł „Adiutant Sztabowy”. W tym samym roku został przydzielony do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie jako słuchacz kursu doszkolenia. Po jego ukończeniu, w październiku 1923 roku, objął stanowisko dowódcy batalionu w 26 pułku piechoty we Lwowie, otrzymując równocześnie tytuł „przydzielony do Sztabu Generalnego”.

Od 1 czerwca do 30 lipca 1924 roku był odkomenderowany z 26 pp do Wyższej Szkoły Wojennej w celu odbycia podróży taktycznej. 15 października 1924 roku uzyskał dyplom naukowy oficera Sztabu Generalnego, a następnie został przydzielony do 2 Dywizji Piechoty Legionów w Kielcach na stanowisko szefa sztabu. Na tym etapie jego kariery, produktów pozostawania w dowództwie dywizji, Kuczyński był również oficerem nadetatowym 26 pułku piechoty. W grudniu tego samego roku awansował na podpułkownika, uzyskując starszeństwo z dniem 15 sierpnia 1924 roku oraz 26. lokatę w korpusie oficerów piechoty.

W kwietniu 1926 roku przeniesiono go do 2 pułku piechoty Legionów w Pińczowie, gdzie objął stanowisko zastępcy dowódcy pułku. Dwa lata później, 30 kwietnia 1927 roku, przydzielono Kuczyńskiego do Biura Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie, a 23 grudnia 1927 roku przeniesiono go do kadry oficerów piechoty. 26 kwietnia 1928 roku przesunięto go na stanowisko pełniącego obowiązki szefa Biura Wyznań Niekatolickich Ministerstwa Spraw Wojskowych. 23 sierpnia 1929 roku wezwano go ponownie do dyspozycji szefa Departamentu Piechoty Ministerstwa Spraw Wojskowych, a już 23 grudnia 1929 roku otrzymał przeniesienie do Komendy Placu Lublin.

31 marca 1930 roku Kuczyński objął dowództwo 4 pułku piechoty Legionów w Kielcach, a 20 września 1931 roku został komendantem Komendy Placu Lwów. Od 1932 roku sprawował funkcję komendanta miasta Lwów, a w listopadzie 1935 roku został przeniesiony do dyspozycji I wiceministra spraw wojskowych. Po wybuchu II wojny światowej w 1939 roku, wziął udział w kampanii wrześniowej. W okresie okupacji niemieckiej, od 1941 roku, przebywał w Częstochowie, gdzie zmarł 13 listopada 1948 roku. Żoną Kuczyńskiego była Irena.

Ordery i odznaczenia

W życiu Zygmunta Jerzego Kuczyńskiego, wiele momentów jest związanych z jego licznymi odznaczeniami i medalami, które stanowią dowód jego poświęcenia oraz zasług dla kraju.

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 7073, przyznany 17 maja 1922,
• Krzyż Niepodległości z Mieczami, nadany 20 stycznia 1931,
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski, odznaczony 10 listopada 1928,
• Krzyż Walecznych,
• Krzyż Zasługi Wojsk Litwy Środkowej, otrzymany 3 marca 1926,
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921,
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości,
• Znak oficerski „Parasol”,
• Order Pogromcy Niedźwiedzia III klasy nr 1912, nadany na Łotwie 20 grudnia 1925,
• Medal 10 Rocznicy Wojny Niepodległościowej, przyznany w 1929 na Łotwie.

---

Oceń: Zygmunt Jerzy Kuczyński

---