Lucjan Partyński

Już przed wojną Partyński był zaangażowany w działalność komunistyczną, będąc członkiem Komunistycznego Związku Młodzieży Polskiej (KZMP) oraz Komunistycznej Partii Polski (KPP). Jego przeszłość nie była jednak wolna od kontrowersji; odbywał karę dożywotniego więzienia za zbrodnię, której dopuścił się wspólnie z Marcelim Nowotko, zabijając rzekomego agenta policji.

W latach 1939–1940 pracował w białostockiej parowozowni, gdzie zakończył technikum kolejowe. Jako sekretarz Związku Zawodowego Kolejarzy, zaangażował się w walkę o prawa pracowników kolejowych. W okresie 1940-1941, po włączeniu Polesia i Podlasia do ZSRR, zdecydował się na karierę dziennikarską, pełniąc funkcję redaktora pierwszego komunistycznego pisma wydawanego na Białorusi, „Sztandaru Wolności”, w polskim języku.

W 1941 roku Partyński przeszedł przeszkolenie wojskowe w ZSRR, a w 1943 roku został zrzucony na teren okupowany przez Niemców, gdzie dołączył do radzieckiej partyzantki. Następnie służył w Brygadzie Armii Ludowej im. Grzybowskiego, która działała na Lubelszczyźnie. Po wojnie, według ankiet, pozostawał członkiem radzieckiej partii komunistycznej aż do 1947 roku, przystępując następnie do PPR i PZPR.

Jego zasługi zostały docenione; odznaczono go m.in. Orderem Krzyża Grunwaldu III klasy oraz Srebrnym Krzyżem Zasługi 12 listopada 1946 roku, w czasie gdy posiadał stopień majora. Od grudnia 1944 roku Partyński był zatrudniony w Głównym Zarządzie Informacji Wojska Polskiego, a od maja 1946 roku piastował stanowiska kierownicze, w tym w Zarządzie II Sztabu Generalnego Wojska Polskiego.

Po długiej i złożonej karierze, w 1986 roku otrzymał medal im. Ludwika Waryńskiego, przyznany przez Sekretariat Komitetu Centralnego PZPR, co potwierdza jego wpływ na polską scenę polityczną i militarystyczną w powojennych latach.