Dawid Wdowiński, urodzony 25 lutego 1895 roku w Będzinie, to postać, która odgrywała znaczącą rolę w historii Polski oraz w ruchu syjonistycznym. Jako polski lekarz neurolog i psychiatra, zyskał szacunek w środowisku medycznym za swoje osiągnięcia w dziedzinie psychiatrii.
Wdowiński był również aktywnym działaczem syjonizmu rewizjonistycznego. W świetle niektórych źródeł, uznawany jest za współzałożyciela oraz przewodniczącego Żydowskiego Związku Wojskowego (ŻZW), co podkreśla jego zaangażowanie w walkę o prawa Żydów w Polsce.
Warto zaznaczyć, że uczestniczył w powstaniu w getcie warszawskim, co jest niezwykle istotnym aspektem jego biografii, uwydatniającym heroizm i determinację w obliczu tragicznych wydarzeń II wojny światowej. Jego życie zakończyło się w 1970 roku w Tel Awiwie, gdzie zapewne kontynuował działalność na rzecz społeczności żydowskiej.
Życiorys
Dawid Wdowiński przyszedł na świat 25 lutego 1895 roku w Będzinie, jako syn Jezajasza i Marii z Pałasznickich. Delikatny związek z losami jego życia ustanowił fakt, że był bliźniakiem Salomei. Po ukończeniu szkoły handlowej w Łodzi, postanowił podjąć studia na wydziałach medycznych renomowanych uniwersytetów w Brnie, Wiedniu oraz Warszawie.
W swojej karierze zawodowej zaangażował się w pracę jako starszy asystent oddziału psychiatrycznego w Szpitalu Starozakonnych, był to wybitny moment w jego życiu, który z pewnością ukształtował jego późniejsze zainteresowania. W okresie międzywojennym nawiązał wielu współprac z innymi myślicielami, odgrywając rolę współzałożyciela i długoterminowego prezesa Polskiej Partii Syjonistycznej Organizacji Rewizjonistów.
W 1942 roku, współpracując z Michałem Strykowskim, Pawłem Frenkelem oraz Leonem Rodalem, stał się jednym z inicjatorów Żydowskiego Związku Wojskowego. Po rozpoczęciu powstania oraz tragicznym zgonie Pawła Frenkla i Leona Rodla, Dawid Wdowiński miał prawdopodobnie zaszczyt być ostatnim komendantem tej organizacji. Wraz z Markiem Edelmanem, był jedynym, który przetrwał wojnę.
W trakcie powstania został deportowany do Lublina, a następnie trafił do obozu pracy w Budzyniu. Po zakończeniu II wojny światowej zastały go mury obozu koncentracyjnego w Dachau. W końcu 1946 roku, przebywając przez Bawarię, Włochy i Francję, osiedlił się w Stanach Zjednoczonych, w Nowym Jorku. Tam przez wiele lat miał zaszczyt wykładać psychologię oraz psychiatrię w New School for Social Research.
W 1961 roku był świadkiem w słynnym procesie Adolfa Eichmanna, co stanowiło ważny element w jego życiu jako świadka historii. Dwa lata później, w Nowym Jorku, ukazała się jego książka pt. „And we are not saved”, która miała na celu ujawnienie prawdy o roli ŻZW w powstaniu warszawskim.
Od 22 sierpnia 1929 roku był mężem dr med. Antoniny Berger, która odeszła w 1943 roku. W 1970 roku, podczas wizyty w Izraelu, tragicznie zmarł na atak serca w trakcie uroczystości upamiętniajającej rocznicę powstania w getcie, organizowanej przez Instytut Żabotyńskiego w Tel Awiwie. Został pochowany na żydowskim cmentarzu na Górze Oliwnej w Jerozolimie.
W uznaniu jego zasług, w 2023 roku odznaczono go pośmiertnie Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski, co stanowi hołd dla jego ogromnego wkładu w historię oraz pamięć narodową.
Pozostali ludzie w kategorii "Inne":
Tadeusz Otto | Micha’el Chazani | Sam Pivnik | Menachem Lior | Ala Gertner | Tomasz Maria Dąbek | Włodzimierz Kosiński (dziennikarz)Oceń: Dawid Wdowiński