Eugeniusz Wutcen to postać, która odgrywała znaczącą rolę w dziedzinie górnictwa oraz przeróbki surowców mineralnych. Urodził się 11 maja 1909 roku w Będzinie, a zmarł 27 października 2004 roku w Warszawie. W ciągu swojego życia zyskał miano specjalisty w zakresie przeróbki surowców mineralnych oraz organizacji poszukiwań i dokumentacji złóż tychże surowców.
Jego praca nie tylko przyczyniła się do rozwoju technologii górniczych, ale również miała istotne znaczenie w odpowiednim zarządzaniu zasobami naturalnymi w Polsce.
Życiorys
Rodzina Eugeniusza Wutcena miała korzenie łotewskie, a jego ojciec Alojzy pełnił funkcję urzędnika carskiego w Polsce. Po zakończeniu I wojny światowej osiedlił się w Polsce, gdzie jego syn podejmował dalsze kroki w edukacji. Ukończył siedmioklasową szkołę podstawową w 1922 roku, a już w 1928 uzyskał świadectwo dojrzałości w gimnazjum matematyczno-przyrodniczym w Sosnowcu. W okresie 1925–1927 pracował jako kreślarz w Wydziale Mierniczym Zarządu Miejskiego w Będzinie.
W 1928 roku rozpoczął studia na Wydziale Górniczym Akademii Górniczej w Krakowie. Niestety, z powodu problemów zdrowotnych musiał przerwać naukę w 1932 roku. Przez krótki czas, w 1933, pracował w Urzędzie Skarbowym w Będzinie, a następnie w kamieniołomie w Rogoźniku, gdzie zdobywał doświadczenie w branży.
W 1935 roku postanowił wrócić na studia górnicze. Od 1936 do 1942 roku był zatrudniony jako kreślarz oraz topograf w Karpackim Instytucie Geologiczno-Naftowym z siedzibą w Borysławiu. Po wojnie, w latach 1945-1947, sprawował funkcję młodszego asystenta w Katedrze Górnictwa i Przeróbki Mechanicznej na tej samej uczelni, gdzie w styczniu 1947 roku uzyskał dyplom inżyniera górniczego.
Od 1948 do 1950 roku pełnił rolę zastępcy zawiadowcy szybu „Piast” i „Bolesław” w Nowej Rudzie. W kolejnych latach, w 1950-1951, zarządzał Oddziałem Przeróbki Mechanicznej w Dolnośląskim Zjednoczeniu Przemysłu Węglowego w Wałbrzychu. Następnie, w okresie 1951-1952, Piastował stanowisko głównego inżyniera projektu Noworudzkiej Prażalni Łupku w Centralnym Biurze Projektów Przemysłu Węglowego w Świętochłowicach i Zabrzu. Już od 1952 roku pracował jako dyrektor Departamentu Techniki w Centralnym Urzędzie Geologii w Warszawie.
W grudniu 1952 roku objął stanowisko zastępcy dyrektora ds. surowcowych Instytutu Geologicznego w Warszawie, gdzie pozostawał do końca 1969 roku. W 1954 roku, na podstawie pracy „Uwagi na temat jakości noworudzkiego łupku palonego”, otrzymał tytuł docenta na tymże instytucie. Jego znaczące osiągnięcia obejmowały odkrycie oraz opracowanie dokumentacji dotyczącej różnorodnych złóż mineralnych, takich jak fosforyty, rudy żelaza i miedzi, siarka rodzima oraz węgiel brunatny.
W latach 70. Eugeniusz Wutcen pełnił kierowniczą rolę w Pracowni Prognoz Surowców Mineralnych w Zakładzie Ekonomiki Zasobów Złóż i Prac Geologicznych w Instytucie Geologicznym. Po przejściu na emeryturę w 1980 roku, przynależał do licznych organizacji zawodowych. Można zauważyć, że posiadał prestiżowe stopnie inżynierskie oraz górnicze, w tym tytuł Inżyniera Górniczego II Stopnia, Dyrektora Górniczego III Stopnia i Generalnego Dyrektora Górniczego III Stopnia.
Warto podkreślić, że Eugeniusz Wutcen był laureatem wielu nagród i odznaczeń, w tym Krzyża Oficerskiego (1959), Krzyża Kawalerskiego Orderu Odrodzenia Polski (1954), Medalu 10-lecia i 30-lecia Polski Ludowej, a także Zespołowej Nagrody Państwowej II Stopnia za odkrycie i udokumentowanie zasobów złóż miedzi w 1966 roku.
Wybrane publikacje
Wśród wybranych publikacji Eugeniusza Wutcena można znaleźć wiele znaczących prac. Jedną z nich jest:
- wutcen e., 1979, badanie tendencji rozwojowych w wykorzystywaniu kopalin. instrukcje i metody badań, z. 39, warszawa.
Pozostali ludzie w kategorii "Inżynieria i technologie":
Jerzy Jankowski (kierowca) | Czesław Konopka | Ignacy Bereszko | Ryszard Rogala (profesor) | Janusz JaworskiOceń: Eugeniusz Wutcen