Jan Walewski, urodzony w 1908 roku w Będzinie, to postać, która na trwałe wpisała się w historię polskiego prawa i edukacji. Jako polski adwokat oraz dyrektor Biblioteki Głównej Politechniki Łódzkiej, pełnił kluczową rolę w rozwoju instytucji w latach 1963–1973.
Jego działalność w dziedzinie prawa oraz na rzecz kultury naukowej przyczyniła się do znacznego wzbogacenia lokalnego środowiska akademickiego. Zmarł 2 czerwca 1978 roku, pozostawiając po sobie trwały ślad w polskiej historii.
Życiorys
Jan Walewski przyszedł na świat w 1908 roku w Będzinie. W 1931 roku z powodzeniem zakończył studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Warszawskiego, zdobywając tytuł magistra prawa. Po ukończeniu studiów zrealizował aplikaturę sądową, a następnie zdał egzamin sędziowski. Jego kariera zawodowa rozpoczęła się w Sądach Okręgowych w Siedlcach i Łomży, a od 1937 roku pracował w Sądzie Okręgowym w Łodzi.
W momencie wybuchu II wojny światowej aktywnie uczestniczył w ruchu oporu. W 1939 roku został aresztowany przez niemieckie władze i osadzony w więzieniu na Radogoszczu. W 1940 roku odzyskał wolność. Podczas okupacji przerwał działalność adwokacką, podejmując pracę jako tłumacz z języka niemieckiego oraz angażując się w ruch spółdzielczy. Jako żołnierz Armii Krajowej brał udział w powstaniu warszawskim. Za swoje działania w czasie wojny został odznaczony takimi honorami jak Złoty Krzyż Zasługi z Mieczami, Krzyż Partyzancki, Medal za Warszawę 1939–1945 oraz Medal Zwycięstwa i Wolności.
Po wojnie Walewski krótko powrócił do sądownictwa i do końca 1945 roku był wiceprokuratorem Specjalnego Sądu Karnego w Łodzi. Z powodu pogarszającego się stanu zdrowia postanowił zrezygnować z pracy w sądownictwie i został wpisany na listę adwokatów. Pełnił tę funkcję aż do 1962 roku. Po przebytym zawale postanowił ograniczyć intensywność pracy adwokackiej i zaczął szukać spokojniejszego zajęcia. W lutym 1962 roku podjął pracę na pół etatu jako radca prawny w Politechnice Łódzkiej.
Uzyskując informacje o nieobsadzonym od dłuższego czasu stanowisku dyrektora Biblioteki Głównej PŁ, poprosił o powierzenie mu tej funkcji. Pomimo że nie spełniał formalnych wymagań, rektor przychylił się do jego prośby. Od 1 października 1963 roku Jan Walewski objął stanowisko dyrektora Biblioteki Głównej Politechniki Łódzkiej. Jego zadaniem było porządkowanie zbiorów specjalnych, takich jak normy prawne czy akty prawne, oraz przygotowanie ich do udostępniania użytkownikom.
W trakcie jego kadencji stworzono oddzielną czytelnię dla tych dokumentów, a Walewski nawiązał bliskie relacje z rzecznikiem patentowym PŁ. Uporządkował również obieg dokumentów finansowych oraz uczestniczył w pracach związanych z selekcją księgozbiorów. Jego wysiłki przyczyniły się do intensyfikacji dokumentowania działalności naukowej uczelni, w tym Bibliografii dorobku piśmienniczego pracowników oraz Bibliografii retrospektywnej polskiego piśmiennictwa włókienniczego. Zorganizowano także introligatornię biblioteczną. W związku z brakiem formalnych kwalifikacji, rektor PŁ wystąpił do Ministra Szkolnictwa Wyższego o zwolnienie Walewskiego z wymogów kwalifikacyjnych, co zostało pozytywnie rozpatrzone.
31 grudnia 1973 roku dyrektor Jan Walewski przeszedł na emeryturę, a swoje życie zakończył jako członek ZBoWiD. Zmarł i został pochowany na cmentarzu katolickim przy ulicy Ogrodowej w Łodzi. Był żonaty i doczekał się synów.
Przypisy
- Historia Politechniki. [dostęp 16.06.2015 r.]
Pozostali ludzie w kategorii "Prawo i sprawiedliwość":
Arieh Ben-Tov | Waldemar Baliński | Michał WeinzieherOceń: Jan Walewski (1908–1978)